कविता-गझल-चारोळी-वात्रटिका

गाढ झोपेतून एकदा अचानक मला जाग आली माझ्या विश्वात डोकावून बघण्याची खूप घाई झाली आपल्याशिवाय सर्व काही सुरळीत पाहून मन हेलावले उद्विग्न मनास वाटले की आजवर कोणासाठी जगले कोणी रडावे कोणाचे अडावे असे नाही वाटले पण आपल्याशिवाय जग चालते हे सत्य उमगले प्रेम विरह सुख दु:खं सवेकाही खोटं असतं अखेरीस आपणच आपले सोबती हेच खरं असते […]

आता दुनियेत| होती खूप हाल| सुकलेत गाल| शोषितांचे||१|| पाहिले अनेक|दु:खी जीव येथे| चित्त माझे तेथे|पांडूरंगा||२|| करतो मी पूजा|मनी तुझा ध्यान| नाही मला भान|देवा आता||३|| थोडी जनसेवा| हातून घडावी| साथ रे मिळावी| देवराया||४|| भाव पामराचा| समजून घ्यावा| आशिष असावा| देवा तुझा||५|| पुसू देत डोळे| भरवू दे घास| जगण्याची आस| वाढो त्यांची||६|| अनाथांचे हास्य| फ़ुलवेन आता| बनुनी त्यांचा […]

(अरुणा साधू, मुंबई) – माझे यजमान “अरुण साधू” ह्यांना जाऊन दोन वर्ष होत आहेत. २५ सप्टेंबर ला ह्यांचा दुसरा स्मृतीदिन. दिवस,वर्ष सरतात, पण क्षणाक्षणाला त्यांची आठवण येते आणि माझे मन व्याकुळ होऊन जाते. ह्या व्याकुळतेतून सुचलेली ही कविता….. […]

सांगावा सखे मिळाला जीव भेटीस आतुरला वाटे कधी पाहीन तुला निघालो बघ भेटायला तू गेलीस तिकडे अन जीव व्याकुळला इकडे जो भेटे तो मज विचारे असे काय झालं रे तुला दिवस जाई कसा बसा रात्र एकटी मोठी वाटे भकास आकाशात या चंद्र एक अकेला वाटे आसुसला जीव तुझा जाणीव मजला आहे निघालो तुज भेटाया अधीरता मनी […]