कविता-गझल-चारोळी-वात्रटिका

कोजागिरीची पौर्णिमा परि,  आकाश होते ढगाळलेले शोधूं लागले नयन आमचे,  चंद्र चांदणे कोठे लपले गाणी गावून नाचत होती,  गच्चीवरली मंडळी सारी आनंदाची नशा चढून मग,  तल्लीन झाली आपल्याच परी मध्यरात्र ती होवून गेली,  चंद्र न दिसे अजूनी कुणा, वायु नव्हता फिरत नभी तो,  मेघ राहती त्याच ठिकाणा दूध आटवूनी प्रसाद घेण्या,  उत्सुक होतो आम्ही सारे ढगात […]

खिडकीमधूनी टिपत होतो बाह्य जगाचे द्दष्य आगळे लोभसवाणें चित्र बघण्या आतूर होऊन गेले डोळे नयन नव्हते बघत ते बघत होतो मीच खरा खिडकीसम नयनातूनी द्दष्य उमटते आंत जरा संगीताचे सूर निनादूनी लहरी त्यांच्या उठताती कर्णा मधल्या पडद्यायोगे आनंद मजला देवून जाती मालक असूनी मी देहाचा इंद्रिये सारी असती सेवक ती केवळ साधने असूनी आंतील ‘मीच’ असे […]

नियमित जाऊनी मंदिरी,  श्रवण करी तो किर्तन तन्मयतेनें ऐकत असतां,  जाई सदैव तेथे झोपून…१, एकाग्र करिता चित्त प्रभूसी,  निद्रेच्या तो आहारी जाई निघूनी जाती सर्व मंडळी,  एकटाच तो तेथे राही….२, पवित्रतेच्या वातावरणीं,  प्रभू नामाच्या लहरी फिरती झोपीं गेला कोपऱ्यांत तो,  परिणाम त्या त्यावरी करती….३, शांत असूनी निद्रीस्त इंद्रीये,  शोषूनी घेती त्या लहरी आनंदाचे वलय भोवती,  समाधान […]