Articles by `आम्ही साहित्यिक' फेसबुक ग्रुप

माझी लेखणी काही बोलते मनातलं पानांवर उतरवते शब्दांतून जाणिवा देते पण मी मात्र कधी बोलत नाही… माझी चित्र काही बोलतात हवी ती रंग छटा रेखाटतात चित्रातून भावना पोहचवतात पण मी मात्र कधी त्यात रंगत नाही…. माझे फोटो काही सांगतात हळुवार फुलांचे रंग वेचतात नजरेपल्याडचे दृश्य टिपतात पण मी मात्र त्यात कधी दिसत नाही माझी कला काही […]

एक दुखरी नस प्रत्येकाला दिलीय देवाने नको उतू मातू इतका लपेटून अहंकाराने आपल्या पोटापुरते कमव कि स्वाभिमानाने ओरबाडतोस कशाला दुसऱ्याचे सुख दोन्ही हाताने कितीसे लागते जगण्या चूल पेटतेच कष्टाने भाकरी पायी उगा कशाला भरतो घड्यावर घडे पापाने हिशोब नोंदला जातोच यावर विश्वास ठेव मनाने उडवू नको वाचेची धूळ सोडव प्रश्न मौनाने!! — वर्षा कदम.

माजाचे मुखवटे का असे आता गळाले का कुणी त्यांना सत्याचे आरसे दाविले मी म्हणता मी मध्ये आत आत बुडाले दलदलीत अहंकाराच्या जात जात निमाले गडगंज धनाने का कुणा असे राज्य मिळाले कितीकांचे कवड्यांमध्ये काचेचे महाल जळाले करतो मी, करतो मी करीत कर्म हे जमविले कर्माचे भोग भोगण्या मग आता का पळाले तुझ्या सारखे कितीक आले आणिक […]

मोकळं ढाकळं बोलली म्हणून तिला स्वैर समजू नकोस बिनधास्त व्यक्त झाली म्हणून तिला बदफैल ठरवू नकोस स्वतंत्र अस्तित्व बाळगते म्हणून तिला बेजबाबदार मानू नकोस आभूषणे, पेहराव असा म्हणून हिणवून कावळ्यागत टोचू नकोस मनात तिच्या जरा डोकावून बघ कपड्यावरून मापं मोजू नकोस स्त्री असण्याआधी ती माणूस आहे एवढं किमान कधी विसरू नकोस!! — वर्षा कदम.

रणरणत्या ग्रीष्मास सोसता केलीस एक कविता, इथेच जन्म झाला एका कवीचा कोसळत्या धारा झेलून, किळस नाहीं चिखलाचा वेड्या हाच श्रावण ओलेत्या कवितांचा शोधशी सौन्दर्य पानापानांतून, पान गळताना…. दुखावणारा होई हळव्या मृदू मनाचा दिवस रात्रीचे, जगरहाटीचे बंधन झुगारणारा त्या काळावर स्वार होणारा स्त्री पुरुष ही जात नाहीं भेदभाव मानणारा होई ममत्व बाळगणारा भावना नऊ रसांच्या उत्कट दाटता […]

पावसात नेहमीच शोधू नका प्रेमाची हवा कधी वळून माज्या गळक्या छताकडेही पहा टपटप गळतंय आभाळ लावू कुठं कुठं ढिगळं, घर वाहतंय हो माझं जरा पहा यावेळी डांबर, सिमेंट कि ताडपत्री कसं नि काय परवडलं कि घेऊन जाईल समदं ही वादळी हवा भांड्यानी भरलं घर, ओघळ वाहती जागोजागी कशापायी येतो पाऊस सालाची बेगमी होई माती दरसाली असं […]

सांगू कशी वाऱ्याला थांबव तुझे आघात गारवा फार सुखावे झोम्बे नुसता झंझावात सांगू कशी रजनीला उतरू नकोस चांदण्यात सारे शीतल वाटे मन फुलता पारिजात सांगू कशी धरतीला न्हाऊ नकोस पावसात मृदगंध अत्तर कोठे सापडेल या जगतात सांगू कशी मनाला झुलू नकोस आनंदात सारे घडे मनाजोगे संपेलच विरहाची रात्र!! — वर्षा कदम.

अशा झुंजूमुंजू समयी सखया याद तुझी यावी केशरी लाली नभाची गाली माझ्या चढावी कलकलाट कोकिळेचा तीव्र असा होत जाई आठवे ती हुरहूर सारी मन कातर कातर होई ओढ अशी कशी ही बाई जग सारे विसरून जाई कधी पुन्हा भेट अपुली जी होता होत नाही ये एकदा तू परतुनी मनी चिंब ओलावा लेउनी शुष्क कोरडी ही माती […]

एका धाग्याची रे वीण एका नात्यात रे जिणं गाठ बांधून पदरी आले आता तुझ्या घरी एका खोप्याचं जगणं तुझं माझं काही देणं जीव जीवाला जागलं सारं मायेनं झाकलं एका दु:ख काही घाव दुजा सारखाच भाव आता नाही रं वेगळं सारं मीपण गळं नातं नवं, नवी दिठी पर अशी कायम राहो विटी कुणी हटलं, म्हटलं तरी राहो […]

आज सख्या रे मी खरेच तळमळले आठवणीने तुझिया आतून हळहळले एक लकेर ‘त्या’गाण्याची अन क्षणात प्रीतीचे अपुले ऋतू मज स्मरले तो किनारा एक सळसळता अन वाळूत दोघांचे होते ठसे उमटलेले मूक एक शेवटची भेट अन हातात हात अखेरचे घट्ट गुंफलेले पापण्यांच्या कडा ओलेत्या अन चिंब धारा त्यात आपण भिजलेले किती रे ऋतुमागून ऋतू हे सरले आहे […]