दिवाळीच्या सुंदर दिव्यांवर
अती उत्साहाने फूंकर घातली
…आणि फटाक्यांची माळ
माझ्या हातातच फूटली
जखम पाहुन सारी हळहळली
वेदना मला ती असह्य झाली
छोटी अनु जरी घाबरली
धीर दिला मला,नाही ती रडली
अगदी शांतपणे येऊन
माझ्या उशाशी ती बसली
मांडीवर डोकं घेऊन
मायेने हात फिरवु लागली
मी बळेबळे हसलो
पण ती नाही फसली
माझी वेदना तिच्या डोळ्यात
स्पष्ट मला दिसली
पप्पा, उगी उगी म्हणत
मला थोपटू लागली
संयमाने आसवांना
पापण्यात दडवू लागली
कोवळ्या त्या स्पर्शाने
मनाला शांती मिळाली
तळमळनाऱ्या वेदनेलाही
हळूहळू झोप लागली
शमलेली माझी वेदना
माझ्या चेहऱ्यावरुन तिला कळली
बघून माझ्याकडे
अगदी गोड होती हसली
सारे म्हणु लागले,
कशी हिला ऐवढी समज आली ?
तेंव्हा पहिल्यांदा वाटलं
छोटी अनु मनानं खूप मोठी झाली.
– डॉ.सुभाष कटकदौंड
