कुणी नटसम्राट म्हणून गेले
मला घर हवंय घर,
इथे माणसाच्या आयुष्याला
लागलीय घरघर.
काँक्रिटचे या जंगलात
हरवलीय एक गोष्ट,
माणसा माणसातला
माणूस झालाय नष्ट.
चार घासांसाठी
प्राण जाती कुणाचे,
कुणी करी दान
उकिरडयाला अन्नाचे.
मुक्या प्राण्यांना
कुणी लावी लळा,
आपल्याच रक्ताचा
कुणी दाबे गळा.
कुणी करी मुस्कटदाबी
शक्तीच्या जोरावर,
कुणी भांडी खुर्चीसाठी
सत्तेच्या बळावर.
दाम करी काम
परी दाम होतो खोटा,
सर्व मिळूनही
कुणी कपाळकरंटा.
टीचभर जागेसाठी
कुणी होई बेघर,
महालात ही दिसे
इथे मोठे विवर.
कुणा अग्नी देण्या
असे बालक अजाण,
कुणा मातीत मिसळण्या
पडे माणसाची वाण.
इथे कुणास नाही
कुणाचीच पर्वा,
समजतो प्रत्येकजण
स्वतःला सर्वेसर्वा.
